آخرین باری که یکی برام کیک تولد خریده یادم نیست! یعنی هیچ وقت نبودم! روزای تولدم همیشه خوابگاه بودم! یا وسط امتحانا بود یا بالاخره یه شرایطی پیش میومد که نمیشد خوشحال باشم...یادمه قبلنا روزای تولدمودوست داشتم .. مامان یه کاری واسم میکرد همیشه!
البته چرا! چند سال پیش بچه های خوابگاه واسم تولد گرفتن! دوسش نداشتم ولی...یعنی به خاطر اینکه سورپرایز بشم زودتر از روز تولدم گرفته بودن برا همین حس تولد بهم نداد
امروز زن داداشم واسم کیک تولد گرفت...از صبح خونه ما بودن عصری با داداشم رفتن بیرون یه ساعت بعد برگشتند... رفتم در رو باز کنم دیدم کلی جعبه خوشگل دستشونه! بعد اصلا به ذهنم خطور نکرد که همشون واسه منه!! یادم نبود ...خیلی شیک و بی تفاوت برگشتم سمت اتاقم ...یه لحظه تقویمو نگاه کردم دیدم ئه تولد خودمه که! دوباره برگشتم نگاشون کردم از خنده پخش زمین شدن!.....بهم گفتن روز تولد خودتم یادت نیست ینی؟؟....پریدم بغلشون
نمیدونم چرا این شکلی شدم!؟ چیزایی که قبلا برام مهم بود دیگه انگار نیست! بی اهمیت شده برام....زیادی غرق کارام شدم!
این روزا خیلی به گذشته فکر میکنم.اینکه چیا از دست دادم و چیا بدست اوردم...چیزایی که بدست آوردمو دوست دارم یا نه؟...
فکر کنم زندگیم اونی که میخواستم نشده!درست از اب درنیومد! نمیدونم راستش! فکر کنم الانه زیاد باهاش حال نمیکنم!...یه سری فکرا تو سرم هست که از این وضعیت بیخود درش بیارم یه کارایی هم به خاطرش کردم ..البته نه خیلی جدی ولی داره جدی میشه
ولی همونم دوست ندارم!
الان دلم میخواد وسط اینهمه مشغله کاری و ذهنی که دارم یکی باشه دوسش داشته باشم! نه از این دوست داشتن الکیا! مدل درست حسابیش! از ته دل نه از سر بیکاری و ناچاری...مدل رومانتیک و سینماییش مثلا!! یکی که دغدغه هاش شبیه خودم باشه! فقط باشه! نه که با هم بودنمون پروسه طولانی پر از استرس و اضطراب داشته باشه! یکی که یهو سرو کله اش پیدا شه و یهو با هم جمع کنیم بریم و همه رو بذاریم سر کار!
من هیچ وقت از اوناش نبودم که بک گراند وبلاگمو مشکی کنم و از تنهایی و نامردی روزگار بنالم و بگم چقدر تنهام و فرت و فرت پست عاشقانه بذارم! من اصلا از بچگی با تنهاییم حال میکردم...دروغ چرا؟ الانشم باهاش حال میکنم....وسط روابط دوستانه ی طولانی همیشه دوست داشتم به یه بهانه ای دک و پوز طرفو بیارم پایین و بگم خداحافظ که دوباره برگردم به غار دوست داشتنی تنهاییم....من هیچ وقت از اوناش نبودم که دو ساعت به حرفای طرفم گوش کنم! دروغ چرا؟ وقتی یکی باهام حرف میزنه وسطش میرم تو عالم خیالات خودمو و فقط سر تکون میدم! من اصلا آدم اهل رابطه ای نیستم اگه یکی زیادی نزدیکم بشه فرار میکنم! بابا همیشه به شوهر نداشته ام میگه بخت برگشته!
ولی همیشه حوصله سر و کله زدن دارم! همیشه حوصله دارم انقدر بحث کنم که حرفمو به کرسی بشونم و طرف بگه غلط کردم!
ولی الان دور و برم یه خرده زیادی خلوته!! کارمو دوس ندارم! یعنی بیشتر محیطشو دوس ندارم...همکارام هم همینطور! هم سن و سالم نیستن! هیشکی نیست که جذبم کنه! هیشکی نیست بهش حسادت کنم حالشو بگیرم! هیشکی نیست سر به سرم بذاره یا به خاطرش تیپ بزنم و فیلم بازی کنم ...هیشکی نیست باهام مخالفت کنه یه هیجانی چیزی ..فقط پولشو دوس دارم!
زندگیم هیچ وقت تا این حد بیخود نبوده و برا همین بلد نیستم چی کار کنم؟
دلم میخواد یکی باشه جمعه ها باهاش برم تنیس بازی کنم ! تو اف بی چیز میزای باحال بخونم و براش تعریف کنم... وسط هفته بریم پیاده روی چرت بگیم! یه روزایی هم هر کی بره واسه خودش!...........
